 |
| Γλυκόριζα... η θεραπευτική |
Η γλυκόριζα είναι θάμνος ύψους 50-100 εκ., με ρίζες που φτάνουν τα 1-2 μέτρα, κυλινδρικές, διακλαδισμένες και σαρκώδεις. Οι βλαστοί του φυτού είναι όρθιοι, ραβδωτοί, ισχυροί και χνουδωτοί,
τα φύλλα είναι πτεροειδή, τα άνθη του φυτού έχουν συνήθως χρώμα κυανό και εμφανίζονται στις αρχές του καλοκαιριού. Τη γλυκόριζα την συναντούμε σε μεγάλες αποικίες σε χαμηλό υψόμετρο και σε εδάφη χέρσα και ακαλλιέργητα. Βότανο γνωστό εδώ και χιλιάδες χρόνια. Στην κινέζικη ιατρική την χρησιμοποιούν εδώ και 3000 χρόνια.
Η γλυκόριζα έχει χαρακτηριστική γλυκιά γεύση που οφείλεται σε μία γλυκαντική ουσία, τη γλυκοριζίνη. Αυτή η ουσία είναι 50 φορές πιο γλυκιά από τη ζάχαρη. Χάρη σ' αυτό χρησιμοποιείται στη βιομηχανία ζαχαρωτών γλυκόριζας που είναι εξαιρετικά δημοφιλή στην Κεντρική και Δυτική Ευρώπη και στις Σκανδιναβικές χώρες. Στη Συρία, την καταναλώνουν ως ποτό, ενώ στην Ιταλία την παίρνουν απευθείας από το έδαφος και αφού την καθαρίσουν, την μασούν για μια πιο καθαρή αναπνοή. Η γλυκόριζα χρησιμοποιείται ακόμα στην καπνοβιομηχανία δίνοντας πλούσια αρωματική γεύση σε διάφορα προϊόντα καπνού.
Χρήσιμα μέρη: Η ρίζα την οποία μαζεύουμε φθινόπωρο από φυτά 3 ετών και άνω.
Προσοχή: Η ρίζα ωμή είναι τοξική, πρέπει να την ξεράνουμε στον ήλιο ή σε φούρνο για να χάσει την τοξικότητά της.
H γλυκόριζα Glycyrrhiza glabra (Leguminosae), έχει μια πλούσια και αρχαία ιστορία χρήσης ως φάρμακο, ριζωμένη στην ινδική, κινεζική, ελληνική όσο και στην αιγυπτιακή παράδοση.
Ρίζες γλυκόριζας είχαν βρεθεί για παράδειγμα στον τάφο του Φαραώ Τουταγχαμών (1398 π.Χ.). Σύμφωνα με το Θεόφραστο (3ος αιώνας π.Χ), οι Σκύθες, οι οποίοι είχαν μυηθεί στη γλυκόριζα από τους Έλληνες, μασούσαν γλυκόριζα και μπορούσαν να ζήσουν 12 μέρες χωρίς νερό.
"Γλυκόριζα. Καταπολεμᾶ ἔως καὶ ἰοὺς ἀνθεκτικοὺς στὰ ἀντιβιοτικά." Ο Θεόφραστος την αποκαλούσε «ρίζα τωνΣκυθών» και την έδινε για το άσθμα.
Αλλά οι ιδιότητες της γλυκυριζίνης δεν σταματούν στην γλυκύτητα της.Τον 1ο αιώνα ο γιατρός Διοσκουρίδης της έδωσε το βοτανολογικό της όνομα. Ο Ρωμαίος Πλίνιος συνιστούσε την κατανάλωση της γλυκόριζας για τη καταπολέμηση του βραχνιάσματος της φωνής και για την ανακούφιση από την πείνα και τη δίψα.
Το 13ο αιώνα το εκχύλισμα του φυτού χρησιμοποιούνταν ως φάρμακο για τον πονόλαιμο, το βήχα και τη συμφόρηση. Πιθανολογείται ότι οι έμποροι που πουλούσαν τη γλυκόριζα ως φάρμακο, τη συνδύαζαν με μέλι, δημιουργώντας έτσι τα πρώτα ζαχαρωτά από γλυκόριζα. Την εποχή αυτή και συγκεκριμένα το 1305, ο Βασιλιάς Εδουάρδος Ι της Αγγλίας φορολογούσε την εισαγόμενη στην Αγγλία γλυκόριζα, προκειμένου να συγκεντρωθούν φορολογικά έσοδα για τη δημιουργία της γέφυρας του Λονδίνου.
Το 18ο αιώνα ο Ναπολέων Βοναπάρτης μασούσε γλυκόριζα ως φάρμακο για τα προβλήματα πέψης που αντιμετώπιζε.
Μασώντας τις ρίζες μας βοηθάει στην απεξάρτηση από το τσιγάρο.
Πρακτικά είναι ένα όσπριο, που σχετίζεται με τα φασόλια και τα μπιζέλια, τα αποτελέσματα της γλυκύτητας της οφείλονται στην παρουσία της γλυκυρριζίνης (σαπωνίνη) , μίας ένωσης 30-50 φορές γλυκύτερης από τη ζάχαρη. Αυτή η ένωση είναι που έδωσε το όνομά στην γλυκόριζα, το οποίο προέρχεται από την ελληνική λέξη γλυκύρριζα (glukurrhiza), που σημαίνει “γλυκιά” (gluku) “root” (rrhiza)” ρίζα.
Από το συμπυκνωμένο χυμό της ρίζας του φυτού παράγεται η γιάμπολη, η οποία είναι η ουσία που χρησιμοποιείται για την παρασκευή κάποιων από τις παστίλιες που κυκλοφορούν στο εμπόριο για την ανακούφιση του λαιμού.
Είναι επίσης μια από τις πιο ισχυρές αντι-ιικές ενώσεις που εχει μελετηθεί ποτέ .
τα φύλλα είναι πτεροειδή, τα άνθη του φυτού έχουν συνήθως χρώμα κυανό και εμφανίζονται στις αρχές του καλοκαιριού. Τη γλυκόριζα την συναντούμε σε μεγάλες αποικίες σε χαμηλό υψόμετρο και σε εδάφη χέρσα και ακαλλιέργητα. Βότανο γνωστό εδώ και χιλιάδες χρόνια. Στην κινέζικη ιατρική την χρησιμοποιούν εδώ και 3000 χρόνια.
Η γλυκόριζα έχει χαρακτηριστική γλυκιά γεύση που οφείλεται σε μία γλυκαντική ουσία, τη γλυκοριζίνη. Αυτή η ουσία είναι 50 φορές πιο γλυκιά από τη ζάχαρη. Χάρη σ' αυτό χρησιμοποιείται στη βιομηχανία ζαχαρωτών γλυκόριζας που είναι εξαιρετικά δημοφιλή στην Κεντρική και Δυτική Ευρώπη και στις Σκανδιναβικές χώρες. Στη Συρία, την καταναλώνουν ως ποτό, ενώ στην Ιταλία την παίρνουν απευθείας από το έδαφος και αφού την καθαρίσουν, την μασούν για μια πιο καθαρή αναπνοή. Η γλυκόριζα χρησιμοποιείται ακόμα στην καπνοβιομηχανία δίνοντας πλούσια αρωματική γεύση σε διάφορα προϊόντα καπνού.
Χρήσιμα μέρη: Η ρίζα την οποία μαζεύουμε φθινόπωρο από φυτά 3 ετών και άνω.
Προσοχή: Η ρίζα ωμή είναι τοξική, πρέπει να την ξεράνουμε στον ήλιο ή σε φούρνο για να χάσει την τοξικότητά της.
H γλυκόριζα Glycyrrhiza glabra (Leguminosae), έχει μια πλούσια και αρχαία ιστορία χρήσης ως φάρμακο, ριζωμένη στην ινδική, κινεζική, ελληνική όσο και στην αιγυπτιακή παράδοση.
Ρίζες γλυκόριζας είχαν βρεθεί για παράδειγμα στον τάφο του Φαραώ Τουταγχαμών (1398 π.Χ.). Σύμφωνα με το Θεόφραστο (3ος αιώνας π.Χ), οι Σκύθες, οι οποίοι είχαν μυηθεί στη γλυκόριζα από τους Έλληνες, μασούσαν γλυκόριζα και μπορούσαν να ζήσουν 12 μέρες χωρίς νερό.
"Γλυκόριζα. Καταπολεμᾶ ἔως καὶ ἰοὺς ἀνθεκτικοὺς στὰ ἀντιβιοτικά." Ο Θεόφραστος την αποκαλούσε «ρίζα τωνΣκυθών» και την έδινε για το άσθμα.
Αλλά οι ιδιότητες της γλυκυριζίνης δεν σταματούν στην γλυκύτητα της.Τον 1ο αιώνα ο γιατρός Διοσκουρίδης της έδωσε το βοτανολογικό της όνομα. Ο Ρωμαίος Πλίνιος συνιστούσε την κατανάλωση της γλυκόριζας για τη καταπολέμηση του βραχνιάσματος της φωνής και για την ανακούφιση από την πείνα και τη δίψα.
Το 13ο αιώνα το εκχύλισμα του φυτού χρησιμοποιούνταν ως φάρμακο για τον πονόλαιμο, το βήχα και τη συμφόρηση. Πιθανολογείται ότι οι έμποροι που πουλούσαν τη γλυκόριζα ως φάρμακο, τη συνδύαζαν με μέλι, δημιουργώντας έτσι τα πρώτα ζαχαρωτά από γλυκόριζα. Την εποχή αυτή και συγκεκριμένα το 1305, ο Βασιλιάς Εδουάρδος Ι της Αγγλίας φορολογούσε την εισαγόμενη στην Αγγλία γλυκόριζα, προκειμένου να συγκεντρωθούν φορολογικά έσοδα για τη δημιουργία της γέφυρας του Λονδίνου.
Το 18ο αιώνα ο Ναπολέων Βοναπάρτης μασούσε γλυκόριζα ως φάρμακο για τα προβλήματα πέψης που αντιμετώπιζε.
Μασώντας τις ρίζες μας βοηθάει στην απεξάρτηση από το τσιγάρο.
Πρακτικά είναι ένα όσπριο, που σχετίζεται με τα φασόλια και τα μπιζέλια, τα αποτελέσματα της γλυκύτητας της οφείλονται στην παρουσία της γλυκυρριζίνης (σαπωνίνη) , μίας ένωσης 30-50 φορές γλυκύτερης από τη ζάχαρη. Αυτή η ένωση είναι που έδωσε το όνομά στην γλυκόριζα, το οποίο προέρχεται από την ελληνική λέξη γλυκύρριζα (glukurrhiza), που σημαίνει “γλυκιά” (gluku) “root” (rrhiza)” ρίζα.
Από το συμπυκνωμένο χυμό της ρίζας του φυτού παράγεται η γιάμπολη, η οποία είναι η ουσία που χρησιμοποιείται για την παρασκευή κάποιων από τις παστίλιες που κυκλοφορούν στο εμπόριο για την ανακούφιση του λαιμού.
Είναι επίσης μια από τις πιο ισχυρές αντι-ιικές ενώσεις που εχει μελετηθεί ποτέ .
Μια μελέτη για την ανασταλτική δράση της γλυκυρριζίνης κατά του SARS, (Αιφνίδιου Οξέος Αναπνευστικού Συνδρόμου), γρίπη των πτηνών, που σχετίζεται με τους κορονοιούς, δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Lancet τον Ιούνιο του 2003, η οποία βέβαια είχε μικρή κάλυψη απο τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, παρά την τεράστια σημασία της για την ανθρώπινη υγεία.
Και να φανταστείτε ότι , μήνες πριν από αυτό ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας εξέδωσε δελτίο τύπου (16 Απρίλη 2003), το οποίο ανέφερε την πρόσφατη έξαρση των θανατηφόρων κρουσμάτων του (Αιφνίδιου Οξέος Αναπνευστικού Συνδρόμου) (SARS) στην Ασία και το οποίο προκλήθηκε από τους ίδιους κορονοιούς που χρησιμοποιούνται σε αυτή τη μελέτη.
Με τον κόσμο να εξακολουθεί να παραπαίει από την παγκόσμια υστερία του SARS και την κατάσταση «ετοιμότητας», δηλαδή τα αποθηκευμένα φαρμακευτικά προϊόντα, όπως η ριμπαβιρίνη παρά την γνωστή έλλειψη της αποτελεσματικότητάς της, θα έλεγε κανείς ότι θα δινόταν περισσότερη προσοχή στην πολλά υποσχόμενη έρευνα αυτού του είδους …
Στην πρωτοποριακή μελέτη του Lancet, με τον τίτλο “γλυκυρριζίνη, ένα ενεργό συστατικό από τις ρίζες της γλυκόριζας, και η αναπαραγωγή του ιού SARS-CoV,« οι Γερμανοί ερευνητές εξέφρασαν συνοπτικά την πρόθεσή τους με τον ακόλουθο τρόπο:
Το πρόσφατο ξέσπασμα του SARS δικαιολογεί την αναζήτηση αντι-ιικών ενώσεων για τη θεραπεία της νόσου.
Προς το παρόν, δεν υπάρχει ειδική θεραπεία, που να καταπολεμά τον SARS και των λοιμώξεων που σχετίζονται με τους κορονοιούς. Και εδώ είναι τα αποτελέσματα που βρήκαν:
Εκτιμήσαμε τo αντιικό δυναμικό της ριμπαβιρίνης, 6-αζαυριδίνης, πυραζοφουρίνης, μυκοφαινολικού οξέος, και της γλυκυριζίνης, σε δύο κλινικές απομονώσεις του κορωνοϊού (FFM-1 και FFM-2) από ασθενείς με SARS που είχαν εισαχθεί στο κλινικό κέντρο του Πανεπιστημίου της Φραγκφούρτης, Γερμανία.
Από όλες τις ενώσεις, η γλυκυρριζίνη ήταν η πλέον δραστική στην αναστολή της αντιγραφής του ιού SARS. Τα ευρήματά μας υποδηλώνουν ότι η γλυκυρριζίνη θα πρέπει να αξιολοηθεί για την αντιμετώπιση του SARS.
Περίληψη μελέτης:
Για να κατανοήσουμε πλήρως αυτά τα ευρήματα, θα πρέπει να εξετάσουμε το θέμα της ασφάλειας πρώτα.Η ισχυρή αντι-ιική ιδιότητα της γλυκόριζας δεν περιορίζεται στον SARS και στους κορονοιούς, αλλά έχει επίσης μελετηθεί σε σχέση με μια άλλη επιδημία / πανδημία, σοβαρή και δυνητικά θανατηφόρα τον ιό της γρίπης. Σε μια μελέτη σε ζώα αρκετά παλιά το 1997 που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό αντιμικροβιακών παραγόντων και τη χημειοθεραπεία, με τίτλο:
“γλυκυρριζίνη, ένα ενεργό συστατικό από τις ρίζες γλυκόριζας, μειώνει τη νοσηρότητα και τη θνησιμότητα των ποντικών που έχουν μολυνθεί με θανατηφόρες δόσεις του ιού της γρίπης,”
ερευνητές διαπίστωσαν ότι όταν στα ποντίκια χορηγήθηκε γλυκυριζίνη 10mg/kg σωματικού βάρους (το ισοδύναμο των 680 mg για ένα ενήλικα 68 kg), επέζησαν όλα απο μια σειρά δέκα 50% θανατηφόρων ενέσεων.
Από την ομάδα ελέγχου, από την άλλη πλευρά, επέζησαν μόνο κατά μέσο όρο 10,5 ημέρες, χωρίς επιζώντες μετά από 21 ημέρες, στο τέλος του πειράματος.
Η Γλυκόριζα είναι ακόμα συνήθως αντιληπτή ως ένα “επικίνδυνο βότανο,” χάρη στην ικανότητά της να διεγείρει και να αυξάνει την αρτηριακή πίεση σε ευαίσθητα άτομα, όταν καταναλώνεται υπερβολικά.
Αλλά λαμβάνοντας υπόψη την σχετικά υψηλότερη τοξικότητα των περισσότερων φαρμάκων, αυτή η αντίληψη είναι σαν ένα σπυρί αλατιού στη θάλασσα.
Από την άλλη πλευρά, είναι σημαντικό να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή κατά τη χρήση της γλυκόριζας, ή οποιουδήποτε άλλου βοτάνου, για ιατρικούς σκοπούς, και το ιδανικό είναι να συμβουλευόμαστε κάποιον ειδικό βοτανολόγο που μπορεί να συνεργάζεται με τους ιατρούς, όποτε χρειάζεται.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες η γλυκυρριζίνη είναι ακόμα ταξινομημένη ως «γενικά αναγνωρισμένη ως ασφαλή”, όταν χρησιμοποιείται σαν ένας παράγοντας γεύσης, αλλά όχι σαν ένα γλυκαντικό.
Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η σύσταση είναι για τους ανθρώπους να καταναλώνουν όχι περισσότερο από 100 mg την ημέρα, το οποίο είναι ισοδύναμο με 50 γραμμάρια καραμέλες γλυκόριζας, καθώς και στην Ιαπωνία, όπου η γλυκυρριζίνη χρησιμοποιείται συχνά ως υποκατάστατο της ζάχαρης, με το συνιστώμενο όριο, να ορίζεται σε 200 mg την ημέρα.
Αυτό θα σας δώσει μια αίσθηση για το τι κοινώς θεωρείται ασφαλής, η ημερήσια δόση είναι 200 mg , και η “θεραπευτική” δόση, 600 mg .
Επίσης, είναι σημαντικό να λάβουμε υπόψη ότι ακόμη και όταν η γλυκυρριζίνη απομονώνεται και συμπυκνώνεται φαρμακευτικώς, η σχετική τοξικότητα της είναι εξαιρετικά χαμηλή, όταν συγκρίνεται με τα αντι-ιικά φάρμακα, όπως η ριμπαβιρίνη.
Σύμφωνα με την ομοσπονδιακή εντολή από τα Φύλλα Δεδομένων Ασφαλείας Υλικού (MSDS) που παρέχονται από τους κατασκευαστές για την φαρμακευτικά εξαγόμενη γλυκυρριζίνη και το φάρμακο ριμπαβιρίνη, η πρώτη είναι 30 φορές λιγότερο τοξική από την ριμπαβιρίνη (η γλυκόριζα εχει 50% θανατηφόρα δόση 300 mg / kg, έναντι 9818 mg / kg για την ριμπαβιρίνη).
Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε, επίσης, ότι όταν καταναλώνουμε την γλυκόριζα υπο μορφή κονιοποιημένης ρίζας, η σαν αυτούσια ρίζα, η γλυκυριζίνη αντιμετωπίζεται διαφορετικά από το σώμα. Θα απορροφηθεί πιο αργά, οι ίνες που περιέχει θα μετριάσουν τις δυσμενείς επιπτώσεις, και ως εκ τούτου θα πρέπει να θεωρείται ασφαλέστερη από την απομονωμένη γλυκυριζίνη.
Σκεφτείτε, επίσης, ότι η γλυκυρριζίνη είναι πολύ φθηνότερη…
Μια δόση 200 mg ριμπαβιρίνης από ένα φαρμακείο κοστίζει περίπου 4 δολάρια, πολύ ακριβότερη απο την γλυκόριζα και ας μην ξεχνάμε, ότι σύμφωνα με την μελέτη για τον SARS η ριμπαβιρίνη δεν είναι καν αποτελεσματική.
Αναρωτιέμαι τι θα επιλέγατε αν αντιμετωπίζατε μια επικείμενη πανδημία του ιού;
Ένα φάρμακο με χαμηλή διαθεσιμότητα, με υπερβολικά υψηλό κόστος και τοξικότητα, και το οποίο δεν λειτουργεί, η ένα δοκιμασμένο στο χρόνο, ασφαλή, οικονομικά προσιτό και πολύ αποτελεσματικό βότανο;
Ο λόγος, φυσικά,που η γλυκόριζα δεν πρόκειται ποτέ να χρησιμοποιηθεί ως ένα FDA-εγκεκριμένο φάρμακο είναι επειδή θα χρειαστούν τουλάχιστον 800 εκατομμύρια δολάρια σε κεφάλαια για να χρηματοδοτήσουν τις προκλινικές και κλινικές μελέτες σε ανθρώπους, απαραίτητο να φτάσουμε σε αυτό το σημείο.
Αλλά δεν βοηθάει μόνο σε αυτά.
Η αποξηραμένη ρίζα, αφού αφαιρεθεί ο πικρός φλοιός της, συστήνεται για κρυολογήματα, ερεθισμένο λαιμό και βρογχικό κατάρρου.
Η γλυκόριζα είναι ήπιο υπακτικό.
Μειώνει τα επίπεδα των οξέων του στομάχου, ανακουφίζοντας έτσι από τις καούρες.
Έχει σημαντική ικανότητα να θεραπεύει τα έλκη του στομάχου , επειδή επικαλύπτει με προστατευτική γέλη τα τοιχώματα. Διευκολύνει επίσης τις κινήσεις του παχέος εντέρου.
Αυξάνει τη ροή τns χολής και μειώνει τα επίπεδα χοληστερόλης στο αίμα.
Δρα ως αποχρεμπτικό, μαλακτικό, αντιφλεγμονώδες, επενεργεί στα επινεφρίδια, είναι αντισπασμωδικό και ήπιο υπακτικό.
Το βότανο είναι ωφέλιμο σε προβλήματα σπλήνας, γαστρίτιδας και πεπτικού έλκους, κολικούς και πρωτοπαθή αδρενοκορτικοειδική ανεπάρκεια, νόσου του Addison, δηλαδή μια κατάσταση ανεπάρκειας του φλοιού των επινεφριδίων όπου παράγεται η κορτιζόλη. Εχει ισχυρή αντιμικροβιακή δράση στον σταφυλόκοκκο (Staphylococcus aurens), τον στρεπτόκοκκο (Streptococcus mutans) και το μυκοβακτήριο (Mycobacterium smegmatis), σημειωτέον οτι ο σταφυλόκοκκος είναι ανθεκτικός στα αντιβιοτικά.
Έχει θετική δράση σε βρογχική καταρροή, βρογχίτιδα, πνευμονία και βήχα.
Επίσης, επενεργεί θετικά σε προβλήματα στρες.
Σε προβλήματα αρθρίτιδας όπου λαμβάνονται κορτικοειδή σκευάσματα, βοηθά για την καλύτερη λειτουργία των επινεφριδίων και λόγω των προσταγλαδινών και της ισχυρής αντιφλεγμονώδους δράσης της.
Είναι διουρητική και συστήνεται κατά του διαβήτη και της χοληστερίνης.
Παρενέργειες:
Αν μασάμε επί πολύ γλυκόριζα κιτρινίζουν τα δόντια. Μερικοί άνθρωποι που έτρωγαν επί πολύ καιρό γλυκόριζα και σε μεγάλες ποσότητες απέκτησαν αυξημένη πίεση και πονοκεφάλους.
Συνήθως βράζουμε ένα κουταλάκι του γλυκού αποξηραμένη ρίζα για 5 λεπτά, αφήνουμε το τσάι σκεπασμένο 15 λεπτά και πίνουμε έως και δυο κούπες την ημέρα για διάστημα ενός μήνα, κάνοντας διακοπή.
Αναμιγνύοντας σκόνη από ρίζες γλυκόριζας με κερί μέλισσας, φτιάχνουμε ένα τέλειο γιατρικό για τους κάλους και τα κότσια.
Για την παρασκευή ενός ζεστού ροφήματος για τον ερεθισμένο λαιμό, το βήχα ή τον στομαχόπονο, χρησιμοποιείστε μία κουταλιά γλυκόριζα για ένα φλιτζάνι νερό. Συνίσταται να πίνετε δύο με τρία ροφήματα την ημέρα.
Αφήστε την για 5 λεπτά μέσα στο βραστό νερό και στραγγίστε. Μπορείτε να πίνετε δύο με τρία ροφήματα την ημέρα.
Πηγή
Σας άρεσε η ανάρτηση; Αν ναι κάντε share:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου